Vive la France.

Wat mis ik Frankrijk! De familie, de omgeving, de rust, de mentaliteit en het eten. Je zou gerust kunnen zeggen alles. Het enige wat ik niet mis zijn de muggen, of nog beter gezegd de muggenbulten.

De foto’s in de volgende diashow zijn voornamelijk gemaakt met een mobiele telefoon. Een onderdeel van onze reis is vaak ook Spanje. Daar staat een familiehuisje. Een aantal van de foto’s zijn in Spanje gemaakt.

Frankrijk, daar zou ik nou echt een moord voor doen, om daar nu heen te mogen. De herinnering van de eerste keer Frankrijk gaat aardig wat jaren terug. Vanaf moment één heeft het als thuiskomen gevoeld. Er is geen andere plek waar ik deze rust voel als daar. Dat fijne gevoel is alleen maar sterker geworden, door de familie van mijn man. Deze mensen hebben een hele andere mentaliteit. In de mentaliteit kan ik mezelf goed terug vinden. Ik beleef het als een hele andere cultuur.

Manier van leven.

Buiten dat het een prachtig land is, maakt de natuur en de diversiteit het voor mij het paradijs. Er wordt ook op een andere manier geleefd. Het gaat allemaal veel gemoedelijker, naar mijn mening. De mensen gaan heel anders met voedsel om. Vaak wordt het voedsel zelf verbouwt, ze jagen voor hun stukje vlees. Voor mij is de beleving van eten daar heel anders. Er wordt met volle teugen genoten van het eten.

Het ritueel avondeten krijgt een hele andere dimensie. Het is vaak met de gehele familie, en dan bedoel ik niet het gezin. Nee daar komt iedereen bij elkaar. Gezamenlijk en naar mijn idee met een hele andere bedoeling als dat ik gewend ben. Hier in Nederland heb ik vaak het idee dat er gegeten wordt omdat het moet. Het samen gevoel wat ik daar ervaar, is hier niet. Soms wordt er zelfs met zijn allen geluncht. Heerlijk en gezellig is dat!

Alleen over het eten zou ik al een heel boek kunnen schrijven haha 🙂 ,maar dat ga ik niet doen. De natuur van Frankrijk trekt mij ook erg aan. Er is zoveel diversiteit, de bergen, strand, typische landelijke dorpjes. Frankrijk heeft echt een eigen identiteit. In Nederland en zeker het Nederland van nu vind ik het allemaal maar vlak. Als je hier naar een stad gaat zie je de hypermoderne huizen. Het is een kwestie van smaak maar mijn smaak is het niet.

Familie……

Het grootste gedeelte aan het gemis is toch zeker de familie. Vanaf moment één ben ik zo hartelijk verwelkomd in de familie. Ze doen er alles aan om het je naar je zin te maken. Je voelt direct de liefde. Iedereen is geïnteresseerd in je. Het enige wat het contact soms wat lastiger maakt, is dat ik geen woord Frans spreek. Hun zijn allemaal opgegroeid met alles in het Frans. Er kwam geen woord Engels voor in hun opvoeding.

Taalbarrière.

Hoe doe je dat dan als je elkaars taal niet spreekt? Meestal met gebarentaal en een beetje hulp, qua vertaling van mijn man. Dan gaat het meestal wel goed. De enige keer dat het voor mij echt als een barrière voelde was toen ik ziek was. Ik moest naar het ziekenhuis, na de lange wachttijd werd ik in zo’n alles verhullend schortje gehesen. Mijn man mocht niet mee, dat voelde heel naar. Vervolgens word alles over jou gezondheid door anderen besproken, omdat je de taal niet spreekt.

Het verlangen…

Laatst zei ik als grapje tegen mijn man “we gaan morgen naar Frankrijk, zorgen dat we daar in quarantaine komen. Dan zijn we in ieder geval in Frankrijk”. Hoe erg is dat!? Dat je in quarantaine zou gaan om daar te kunnen zijn. Het gevoel wat ik in Frankrijk heb, heb ik in Nederland nog nooit gehad. Alles daar klopt gewoon.

Jaloezie.

Mijn broertje is onlangs samen met zijn vrouw en kinderen, hun dromen gaan najagen. Ze zijn verhuisd naar Ierland, ik benijdt hun hierom. Wat zou ik graag uit Nederland vertrekken. Wat hun hebben gedaan, vindt ik echt geweldig.

Ik droom er vaak van dat we samen, verhuizen naar Frankrijk. Misschien komt die dag ooit nog……. En anders is het een hele mooie droom.

Tot de volgende blog!

Ciao Ciao Just Becky