Dit is een onderwerp waar ik al mijn hele leven tegenaan loop. In mijn relatie met mensen, krijg ik nooit wat ik nodig heb. Om het te begrijpen zul je verder moeten lezen.
Realisatie.
Tijdens mijn therapie kreeg ik de realisatie, daarbij kwam ik er achter dat ik daar niet de enige in ben. De realisatie was voor mij dat ik moeilijk de verbinding met een ander kan voelen. Mijn behoefte is om met iemand samen te smelten. Mijn verwachting van de ander is totaal niet realistisch en niet haalbaar. De 100% die ik me overlever aan de ander verwacht ik ook terug. Waarschijnlijk geeft die ander ook 100%, maar dit is niet mijn 100%.
In contact zijn.
Wanneer ik met iemand in contact ben kan ik wel enigszins verbinding voelen. Zodra er geen contact is voel ik de verbinding niet meer, waardoor ik ga twijfelen aan de relatie. Soms gaat het zover dat ik denk dat die ander me niet meer aardig vindt, of dan ga ik me scenario’s in mijn hoofd halen dat ik iets verkeerd heb gedaan. Gelukkig door de realisatie kan ik me bedenken dat het in mijn hoofd leeft. Het is niet realistisch. Daarbij kan de ander hierin niks voor mij betekenen. Het zou dan ook niet goed zijn als mensen hier rekening mee gaan houden.
Partner.
Dit mankement is extra lastig in de relatie met mijn partner. Als mijn partner “ik hou van jou”zegt is het niet de “ik hou van jou”die ik wil horen. Laat me dit proberen uit te leggen, voor zover dat dit mogelijk is. Doordat ik het samensmelten niet voel, voel en hoor ik ook niet de diepte gang van de ander. Mijn partner kan de hele avond naast mij zitten, maar toch voel ik me alleen. Wat ik van mijn partner vraag in contact is een lastige opgaaf. Je zou het kunnen vergelijken met verlatingsangst. Zodra mijn partner de ruimte verlaat waar we zijn, volgt altijd de vraag “wat ga je doen?”. Het kleine beetje verbinding wat ik voel, wordt door het weggaan gelijk verbroken.
Tijdens Corona
Tijdens de Corona is er voor mij weinig verschil met het normale leven, dan bedoel ik op gebied van verbinding voelen. Het lastige gedeelte voor mij zat hem in, het sociale leven. Tijdens mijn therapie is het er in gehamerd om in contact te blijven, één van mijn valkuilen is namelijk mezelf te isoleren. Ondanks de maatregelen heb ik gedaan wat ik nodig heb, uiteraard met grenzen maar ik wel in contact gebleven. Deze overwinning mag ik ook weer aan het lijstje toevoegen, op therapie noemden ze dat zelfzorg.
Tot de volgende blog !!!
Groetjes JustBecky
