Ja, de temperatuur, omgeving, eten en mensen zijn echt allemaal naar mijn hart in dit land.
Het enige wat mij tegenstaat in dit land zijn de bergweggetjes, ik zeg bewust weggetjes in plaats van wegen.
De bergweggetjes mogen zeker geen wegen genoemd worden. Wat zijn die weggetjes smal en daar moeten vaak 2 richtingen verkeer langs elkaar.
Wat hierdoor wel duidelijk is geworden, is waarom bijna iedereen hier heel veel met een scooter voertuig doet.
Maar ook hier schrik ik geregeld van, hoe gevaarlijk deze zich manoeuvreren door het verkeer.
Bij sommige denk ik geregeld, dat ze levensmoe zijn.
Toekomstige huis?
Het appartement wat wij deze dagen tot onze beschikking hebben, is echt perfect!
Voor ons alle drie, Jerome, Jaxx en mij.
Jerome heeft dit appartement via een Franstalige website gevonden, voor een mooie prijs, en zeker voor het appartement wat we hiervoor hebben gehuurd.
Bij aankomst heb ik mijn thuisfront het bericht gestuurd “wij kopen dit appartement en blijven hier, zorgen jullie voor de verkoop van ons huis etc. etc.?”
Helaas waren de enige reacties, dat ze erbij kwamen wonen, en dit niet deden als dit niet het geval was.
De airco is voor mij een belangrijk onderdeel. Anders functioneer ik niet.
Jaxx vindt het leuk om buiten in de tuin te lopen, maar gaat na een tijdje toch ook graag weer even naar binnen, om in de airco te liggen.
Gelukkig is Jaxx een luibrador en geen labrador, hij is lekker aan het uitrusten in onze vakantie, net als dat wij dit doen.
Ongedwongen.
Geen verplichtingen, af en toe er op uit om mooie plekjes te bezichtigen, maar ook dagen lekker bij ons appartement.
Niets gedwongen, deze vakantie gebruiken we echt om bij te tanken en te genieten.
De drie dagen die we erover doen om in Italië te komen zijn perfect, maximaal 6 uurtjes per dag rijden en dan nog even van de omgeving genieten bij aankomst van ons hotel.
We slapen alle locaties bij een B&B hotel, deze zijn perfect en sluiten precies aan bij onze wensen.
Italië, wat een hondenleven.
Overal waar je kijkt in Italië, in ieder de omgeving waar wij zitten (San Remo) zie je gezinnen met honden, wat mijn hartje goed doet, is dat in vele gezinnen de hond ook redelijk wel centraal staat.
Hier gaat mijn hartje sneller van kloppen.
De mensen nemen hun hond overal mee naartoe.
Het strand, restaurant, dierenwinkel en de wandel gelegenheden naar mijns inziens helemaal ingericht op honden.
Beach life!!
Tijdens onze reis naar het strand, zodra het kon, daar hadden we beiden wel naar gehunkerd.
Waar ik het liefste Jaxx had meegenomen, maar Jerome niet wist of hij op het strand mee mocht.
Eenmaal daar aangekomen hadden we de mazzel dat er een parkeerplek in de schaduw was, die hier erg schaars zijn en het snelste bezet zijn.
Toen we doorliepen had je de gedeeltes waar je moest betalen i.v.m. de ligstoelen en parasols die op het strand opgesteld stonden.
Wij nemen altijd onze eigen parasol mee, ik verbrand levend als ik geen schaduw heb, dus dit hoefde voor ons niet, daarbij besteden we ons geld liever aan andere dingen.
Dus liepen we door naar het vrije strand wat Jerome op Google Maps had gevonden.
Het hele strand lag vol met mensen met honden, bleek dit het hondenstrand te zijn.
Wat heb ik genoten, al die blije hondjes en mensen.
Eetcultuur.
Wat overal terug te zien is dat het in Italië echt een eetcultuur is.
Zo’n 85% in hun leven draait hier om het eten, zoveel eettenten in één straat als hier, heb ik nog nooit gezien. Let wel dit is in het centrum, op de wat afgelegen plekken valt er dan best tegen.
Hieruit blijkt echt wel dat Italië een eetcultuur is.
Hoe wij Italiaans eten gebruiken in Nederland komt niet overeen met hier.
Als je het aan een Italiaan zou vragen zouden ze zeggen dat we hun eten misbruiken.
Hier is bijvoorbeeld een pastagerecht het voorgerecht, en in de meeste restaurants niet als hoofdgerecht te krijgen.
We hebben echt wel een beetje de eetcultuur moeten leren kennen in het restaurant, waar we bijna elke dag hebben gegeten.
Dit doordat het een stukje gemak meebracht, omdat het maar zes minuten lopen was van ons appartement.
Daarbij was het eten gewoon ontiegelijk lekker, het personeel was heel vriendelijk, het was als een thuiskomen.
Wat hierbij ook geen straf was, dat het uitzicht ongewoon mooi was.
Conclusie, alleen al voor het eten of de eetcultuur wil ik terug naar Italië.
Darmproblemen weg?!?!?
De periode die we verbleven in Italië, had ik nagenoeg geen last van de darmproblemen die ik normaal wel heb.
Normaal gesproken heb ik grote problemen met mijn darmen, zoals diarree, krampen en lucht in mijn darmen.
Vanaf ongeveer mijn 12e jaar heb ik nooit meer normale ontlasting, altijd diarree. Daar begon een grote zoektocht waar dit vandaan komt. Dokters, ziekenhuizen en ontelbare onderzoeken. Naar mijn mening is er nooit een goede diagnose gesteld.
Dokters blijven altijd maar hameren op PDS, in de volksmond ook wel spastische darmen genoemd.
Veel klachten lijken erop, maar er zijn ook klachten die op meer wijzen die niet in de bijwerkingen staan van PDS.
Zo heb ik als ik groente heb gegeten dat ik binnen 2 uur naar het toilet moet, waar ik vervolgens de groente in de wc leg zoals het mijn mond in is gegaan.
Afijn tijdens de vakantie in Italië heb ik hier nagenoeg geen last van gehad, wat best vreemd is omdat ik daar ook groente heb gegeten.
Bij thuiskomst begon de ellende gewoon weer zoals het vanaf mijn 12e is, ik heb er geen verklaring voor.
Bergwegen (bergweggetjes)
Het enige wat mij tegenstond in dit deel van Italië (San Remo) waren de in mijn beleving bergwegen, wat je geen wegen kan noemen vandaar dat ik bergweggetjes zeg.
Er waren daar weggetjes waar je maar met 1 auto op kan rijden, waar je dus met 2 auto langs elkaar moest.
Ik heb geregeld gebeden voor mijn leven, doodsbang was ik!
Daar waar ik geen rijbewijs heb zit ik altijd naast de bestuurder, wat het voor mij angstiger maakt is dat ik dan geen controle heb.
Velen Italianen rijden op scooters wat ik ben gaan begrijpen door deze smalle bergweggetjes, maar ook deze rijden levensgevaarlijk, doordat ze overal tussendoor kunnen schieten. Er zijn verkeersregels maar niemand lijkt zich hier aan te willen houden.
Ik prijs mezelf gelukkig dat we heel thuis zijn gekomen.
Ondanks de bergweggetjes heb ik echt wel genoten van San Remo, de volgende keer Italië zal het wel een andere locatie worden
Tot de volgende blog,
Ciao Ciao JustBecky