Waarom schrijf ik over het perfecte plaatje? Het is iets wat mij al geruime tijd bezig houdt. Het is iets waar velen van ons last van hebben. Hoe weet ik dat? Ik zie het overal om mij heen gebeuren.Ik zie het als een onhaalbaar doel dat perfecte plaatje. Daarbij is het een last voor de maatschappij.
Waarom vind ik het een last voor de maatschappij? In mijn omgeving zie ik een hoop pijn en verdriet omdat er een bepaald beeld is in alle media waar wij mensen aan moeten voldoen. Dit is op meerdere vlakken zowel uiterlijke kenmerken en ook innerlijke kenmerken. Beginnend bij de uiterlijke kenmerken in de media worden er zoveel trends neergezet qua mode enz, wat vaak ook nog eens behaald moet worden op een ongezonde manier of dat zoveel geld kost waardoor het moeilijk te behalen valt. Wat ik me afvraag is dat de modellen die het uitdragen echt daadwerkelijk gelukkig zijn in deze toestand.
Laatst zat ik gewoon wat te scrollen op Instagram en zag een modeverschijnsel waar ik gewoon misselijk van werd. Deze vrouw droeg een korset om haar taille te versmallen. Dit zag er zo ongezond uit. En ik als vrouw met een maatje meer was hier alles behalve jaloers op. Ik kreeg zelfs medelijden met deze vrouw.
De innerlijke kenmerken dan heb ik het over de psychische kant over het perfecte plaatje en wat de maatschappij neerzet als normaal of juist niet. Ik heb een jaar in therapie gezeten en heb hierdoor heel veel gezien waardoor ik weet dat de media een grote invloed heeft op ons. Doordat er zoveel verkeerde signalen worden uitgezonden zoals ergens bij te kunnen passen als je er zo uitziet of door een grote bankrekening komen er een hoop mensen in een identiteitscrisis of een depressie. Het vervelendste is dat je er zo inzit maar niet zomaar uitkomt. In sommige gevallen met zulke grote psychische problemen met als uiteindelijk dat er nog maar één uitweg gezien word en dat is er een einde aanmaken.
Voor mijzelf heeft het ook zeker een uitwerking. Ik strijd er mee en wil mezelf niet schikken aan de rare ideeën die de media neerzet. Het maatje meer is voor mij dagelijks een moeilijk gevecht maar er zijn gelukkig ook momenten en steeds vaker dat ik redelijk tevreden kan zijn over mezelf. Gelukkig kan ik ergens nog de realiteit zien dat iedereen op zijn eigen manier mooi en uniek is. Wat ik nog wel dagelijks zie is dat er een bepaalde taboe zit op psychische problemen en dit blijf ik erg moeilijk vinden. Dit is een acceptatie die nog steeds moet worden gedaan. Als je een griepje hebt wordt dit wel geaccepteerd maar een psychisch dipje niet en aan beide kan je niks doen. Ik zal altijd blijven hopen dat er een dag komt dat mensen elkaar hierdoor niet anders gaan behandelen. En juist door het perfecte plaatje in stand te houden en dit blijven neerzetten zullen de psychische problemen alleen maar groter worden en zeker niet weggaan.
Tot de volgende blog.
Ciao Ciao Just Becky